သခင္မ

ဆယ္ႏွစ္ၾကိဳး ကေဝအတတ္နဲ.....
(ငါ့ရင္ထဲက) မီးခတ္တဲ့ စကားလံုးေတြကို သတ္ျငိမ္း
အိပ္မက္သိမ္းတမ္း ျပဴစားတတ္တဲ့......'ရြာသူ'ေရ

ရင္ခုန္သံေတြကိုပဲ 'ေခါစာပစ္'လိုက္တယ္.......
သခင္မ .......
ေပ်ာ္ပါ ......၊ ပါးပါ .......၊ စားပါ .......၊ ေသာက္ပါ ......

မရိုမေသ တမ္းတမိတဲ့
ေဟာဒီက အမိုက္ကိုလည္း အျပစ္က လႊတ္ေတာ္မူပါ .....။

မီးစတစ္ဖက္ ေရမႈတ္တစ္ဖက္နဲ႔
အၾကည့္လက္လက္ေတြကိုလည္း
ေပးသနားေတာ္မူပါ .....။

'တရားဝင္ စစ္ေၾကညာျပီး မတြယ္တာရရင္
ဘာကိုမွ မလုပ္ခ်င္ဘူး'ဆိုတဲ့
ေဟာဒီက ငပ်င္း ......အတြက္
လက္ေၾကာတင္းေအာင္ လြမ္းခြင့္ ျပဳေတာ္မူပါ ..........

မင္းခိုက္စိုးစံ

တို႔လို႔တြဲေလာင္း ဘဝမ်ား

လိုင္းကားေတြေပၚမွာ တို႔လို႔တြဲေလာင္းနဲ႔ လိုက္ပါသြားတဲ႔ သူေတြကုိေတြ႕တိုင္း ဒီလူေတြ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ထိ အလ်င္လိုေနပါလိမ္႔လို႔ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲေတြးမိတယ္..။ လက္တစ္ကုိင္စာ၊ ေျခတစ္ဖက္ရပ္စာေလး ရရံုနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ လိုရာပန္းတိုင္ကုိ ေရာက္ႏိုင္ၿပီလို႔ ယံုၾကည္လို႔ရင္လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ဒီလိုဆိုရင္... အဲဒီလိုလူေတြရဲ႕ ဘဝပန္းတိုင္ေတြ ဆိုတာကေရာ... အဲလိုပဲ လက္တစ္ကုိင္စာ၊ ေျခတစ္ဖက္ရပ္စာေလး ရရံုနဲ႔ ေရာက္ႏိုင္ၿပီလား...

စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္လည္း စဥ္းစားစရာခ်ည္းပဲ....

ေတြးမယ္ဆိုရင္လည္း ေတြးစရာခ်ည္းပဲ...

ေျပာမယ္ဆုိရင္လည္း ေျပာစရာခ်ည္းပဲ...

ေမ႔ပစ္မယ္ဆိုလည္း ေမ႔ပစ္စရာခ်ည္းပဲ...

မေန႔ညက တာေမြအဝိုင္းကေန သဃၤန္းကၽြန္း စံျပေစ်းဘက္ကုိ သြားျဖစ္တယ္...၊ စီးသြားျဖစ္တဲ႔ လိုင္းကားက ဘီအမ္ေလးပါ။ ကားက လူေခ်ာင္တယ္...၊ ခံုအလြတ္ေတြခ်ည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထုိင္ခံုရတယ္ေပါ႔ဗ်ာ...။ ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးမွာလည္း အသက္ (၂၇)ႏွစ္ေလာက္ရွိတဲ႔ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ ထုိင္တယ္ ဗ်..။ ထမင္းခ်ိဳင့္နဲ႔ ဘာနဲ႔ဆိုေတာ႔ အလုပ္ကေန ျပန္လာတာျဖစ္မယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကားခေပးၾကတယ္၊ ကားခက ႏွစ္ရာ တဲ႔...။ ကၽြန္ေတာ္ေပးလိုက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးက အစ္ကုိကေတာ႔ တစ္ရာတန္တစ္ရြက္ပဲ ထုတ္ေပးတယ္ဗ်။ ကားစပယ္ရာက "မရဘူး၊..ႏွစ္ရာ" လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ အဲဒီ အစ္ကုိက မပါေတာ႔ဘူးလို႔ ေျပာလုိက္ပံုရတယ္...။ ကားစပယ္ရာက မထင္မွတ္တဲ႔ စကားတစ္ခြန္းကုိ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္ဗ်...

"တစ္ရာဆို မတ္တပ္ထစီး...."

အဲဒီလိုေျပာလိုက္ေပမယ္႔ ဟိုအစ္ကုိက မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္ပ်က္မသြားဘူး၊ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ မတ္တပ္ရပ္ စီးရွာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ သူ႔ပံုစံအရ ကၽြန္ေတာ္က ထၿပီး စိုက္ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္လည္း သူ႕ကို ေစာ္ကားရာေရာက္မယ္႔ အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္ေန တယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ သိမ္ငယ္မႈ မရွိဘူး၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေပမယ္႔ အဲဒီအစ္ကိုရဲ႕ ပံုစံကုိ သေဘာက်ေလးစားသြားတယ္။ ေနာက္ တစ္ဆက္တည္း ဒါ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အတၱနဲ႔ မာန ပဲ...လို႔လည္း ေတြးလိုက္မိတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ဒါ သိပ္ေတာ႔ သဘာဝမက်လွဘူး၊ ကားထဲမွာ ထုိင္ခံုအလြတ္ေတြရွိေနပါရဲ႕နဲ႔ လူတစ္ေယာက္ မတ္တပ္ ရပ္စီးေနရတယ္...။ ကားစပယ္ယာရဲ႕ အေတြးအေခၚနဲ႔ လုပ္ပံုကပဲ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လက္ေတြ႕ က်ေနတာလား၊ ဒီကေန ဟုိကုိသြားမယ္႔ခရီးမွာ...ကားေပၚ လူတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနလို႔ ကားပုိေလး သြားမွာလား...။ ထိုင္စီးရင္လည္း ဒီခရီး၊ ထစီးရင္လည္း ဒီခရီး...အတူတူ။ ထိုင္ခံုအလြတ္ေတြကုိ ဒီအတိုင္းထား ၿပီး ေငြတရာမရွိလို႔ ဆိုၿပီး လူတစ္ေယာက္ကုိ ညွဥ္းပန္းတာမ်ိဳးလား....။

အဲဒီအျဖစ္ေလးကုိၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေတြးမိတယ္...၊ ပိုက္ဆံတစ္ရာ မေပးႏိုင္လို႔ ထစီးေနတဲ႔ အစ္ကုိဟာ ကုိယ္႔အားကုိယ္ကုိးၿပီး ဘဝကုိရုန္းကန္ေနရတဲ႔ ေခတ္လူငယ္ေတြကုိမ်ား ကုိယ္စားျပဳေနသလား...၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ေငြအားကုိး၊ လူကပ္အားကုိးနဲ႔ ဘလိုင္းႀကီး ေက်ာ္တက္ခံရတဲ႔အျပင္ တစ္ခါတစ္ခါ မတ္တပ္ရပ္စီးဖို႔ပါ အမိန္ေပးခံရတာေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘဝမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ႀကံဳေတြ႕ခဲ႔ရၿပီးၿပီလဲ...

ဒါေပမယ္႔လည္း... ကုိယ္႔ ရည္ရြယ္ရာပန္းတိုင္ေလးေတြဆီ ေရာက္ဖို႔အတြက္ေတာ႔...လက္တစ္ဖက္ကိုင္စာရရင္ လက္တစ္ဖက္စာနဲ႔၊ ေျခတစ္ဖက္ရပ္စာရံုေလးရရင္ ေျခတစ္ဖက္စာနဲ႔ ဘဝကုိ တို႔လို႔တြဲေလာင္း လိုက္ပါျဖတ္သန္း ရင္း ခရီးဆက္ေနၾကရဦးမွာပါပဲေလ....